Dva vijeka pravoslavnog aparthejda tzv. nebeskog naroda

Piše: Čedomir Drašković / Antena M 

Nedostojni čovjeka i civilizovanog društva su oni koji hoće – da propisuju istoriju! Da izmišljaju, prepravljaju, sebe glorifikuju. Do potpune mitomanije! A druge da negiraju, i varaju, da otimaju tuđe. Takvi (listom od 90-tih), i njihovi propagatori, takođe inferiorni javni mediji, i slično oktroisani glasači, vremenom završavaju kao bezlična i vanvremena masa, crvotočna „zaloga“ budućnosti. Narod – zauzdan i smoren, kao kljuse u dolapu.

Sve prihvata kao da je neka „jača sila“, gotovo neprolazna; kao da ga zemlja rađa… Ipak, zar S. Milošević nije ispao tragična balkanska naivčina. „Kumovi“ iz Hercegovine V. Šešelj i V. Drašković – šiznuti u naletu, ali i drukčije prenaglašavani… V. Koštunica – nacionalni fosil prošlosti, a B. Tadić estradno „atraktivan“, lukavi nacionalistički moderator. Što su Srbija i region („srpskog“ Zapadnog Balkana) mogli očekivati – osim sadašnjeg kompleksnog anti oktobarskog ideološkog gulamferskog ugursuzluka? Peti oktobar 2000. godine – kao kulturološka i demokratska nada Srbije, još je jedna njena temeljito izigrana šansa. Poput identično tragične sudbine reformskog srpskog premijera Z. Đinđića.

Pojam „aparthejd“ izvorno znači „stanje podvojenosti, odvojeno življenje“. U konkretnom slučaju, Srbija kao samo-proklamovana „matična“ država pravoslavaca, odnosno zaštitnica „srpskog sveta“ na Balkanu – pokušava da sa ovim svojim posljednjim ideološkim mutantom uporno ide kao svom strateškom cilju: Klero-nacionalnoj diskriminaciji i političkoj segregaciji, tj. etničkoj, pravoslavnoj hegemoniji. Do god se libi da u tom smislu preduzima konkretne revolucionarne korake i upotrebu ratne prisile, Srbija pribjegava „tihoj revoluciji“. Iritiranju i rastakanju šireg zaleđa, u interesu jedinstvenog „kulturnog prostora Srba“! Naravno, to je armatura „duhovne“ pretpostavke i političke platforme – za postupno društveno i državno konstituisanje „srpskog sveta“. Primitivno kumbuljanje pravoslavnog naroda po Balkanu, na štetu ostalih!

Od početaka hrišćanstva, lažni hristofori, fariseji i istinski sve brjnije jude osnovne ideje hrišćanstva, veoma su urušavali osnovu hrišćanskog učenja. Pribjegavajući demonizaciji drugih i drukčijih, i bezdušnom uništavanju potencijalnih ili stvarnih protivnika. Razaranje velikog Zevsovog hrama, ključnog znamenja drevnog antičkog „boga munje i groma“, i „oca bogova i ljudi“ – kao da je bio početak, i putokaz. Nije valjda to učinjeno da bi olakšali „rane Isusove“? Kad su se (iz praktičnih, ovozemaljskih razloga), raški (srpski) „ortodoksi“ konkretno državno separirali – radi boljeg funkcionisanja savezničkog podnebesja sa feudalnim grabežljivcima vlasti, uzbujao je klerikalizam i nacionalizam.

Kao mizantropsko ugrožavanje, i poricanje drugih! Dugo trajanje „šizme“ (od 395. do konačnog razdvajanja istočnog i zapadnog obreda 1054. godine), odnosno osamostaljenje Istočne, tj. Pravoslavne ili Vizantijske crkve u okvirima Istočnog Rimskog carstva, Vizantije. Razvojem feudalizma i stvaranjem feudalnih slovenskih država, već od IX v. širi se pravoslavlje, prvo kod Bugara, Rusa, Jermena, Gruzina… Krstaški ratovi, te slabljenje i nestajanje Vizantije, pogodovali su stvaranju i osamostaljivanju niza pravoslavnih crkava kod ostalih slovenskih naroda. Rastko Nemanjić (sv. Sava) je iskoristio naklonost Nikejskog patrijarha, i 1219. godine stvorio samostalnu srpsku arhiepiskopiju u Žiči. Iz praktičnih razloga se priklonivši jednostavnijem ostvarivanju ovakvog državnog projekta (sa pravoslavljem kao državnom crkvom), u odnosu na znatno složenije slične mogućnosti sa katoličkom crkvom. Za koju su Nemanjići u početku takođe bili potpuno otvoreni, i obredno vezani. Stevan Nemanja je krštavan i po katoličkom i po pravoslavnom obredu, a na najrasprostranjenijoj fresci sv. Save – posebno je uočljiva njegova katolička „tonzura“. Najstariji Nemanjin sin Vukan, gospodar osvojene Zete, i umro je kao katolik.

Sa Zetskom eparhijom pravoslavlje hvata korijene u Zeti, gdje je (kao i u širem jadranskom zaleđu bio znatno prisutniji katolicizam) Malobrojnim pravoslavcima, najbliža je bila Ohridska arhiepiskopija. Nemanjići sa Prevlake kod Tivata (Nemanja je stolovao u Kotoru) – krajnje neprijateljski uništavaju benediktinski katolički centar, i stvaraju drugi objekat, manastirski centar Zetske pravoslavne eparhije. Kasnije je njeno śedište bilo u manastiru Prečista Krajinska (Ostros), a zatim na Vranjini na Skadarskom Jezeru (u manastiru Sv. Nikola). Od 1494. godine u Cetinjskom manastiru. Od tada, od zvaničnog utemeljenja Crnogorske pravoslavne crkve kao autokefalne 1485. godine, funkcionisala je Cetinjska (sinonimno i kao Crnogorska) eparhija, odnosno Mitropolija sa svojim pripadajućim konzistorijama. Nasilno i nekanonski je ukinuta srpskom okupacijom Crne Gore 1918. godine.

Nadiranjem Turaka, i nestankom Crne Gore izuzetnih državo-tvoraca Crnojevića (Stefana, Ivana i Đurđa), tj. od kraja XV do sredine XIX vijeka Crna Gora je bila teokratska država, pod vlašću vladika autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve. Do vladike Danila Petrovića (da bi se izbjegao nasljedni, ili današnjim rječnikom „koruptivni“ faktor), vladike su birane iz raznih crnogorskih bratstava, odnosno plemena. Do Petrovića, Crna Gora je bila u saradničkim ratnim i drugim tolerantnim komšijskim odnosima sa „principovom državom“ Venecijom, Mlecima. Kakva je često bila ta saradnja, ostala je u narodu izreka: „Latini su stare varalice“. Konačno, poslije boravka na Cetinju mletačkih predstavnika (u cilju su-organizovanja otpora Turcima), do temelja je razrušen Cetinjski manastir 1692. godine. „Latini“ su (navodno) tajno minirali Manastir, kao klopku za moguću tursku invaziju. I napustili Cetinje. U stravičnoj eksploziji, stradalo je oko stotinu Crnogoraca… Ne na starim temeljima na Ćipuru, nego na sadašnjoj lokaciji, mitropolit Danilo Petrović je sagradio novi Cetinjski manastir 1701. godine. Od tada se mijenja kurs zvanične spoljne politike Crne Gore. Umjesto „oslonca“ na Veneciju (u istoriografiji je taj period poznat kao „principat“), Petrovići se okreću Rusiji, odnosno otvaraju period potencijalnog i očekivanog pravoslavnog sadejstva („vladikat“).

Nažalost, izvorno hrišćansko učenje o bogu, crkveni velikodostojnici su redovno „prilagođavali“ kolaboracijama sa svjetovnim državnim vlastima. To je uvijek dodatno mobilisalo i pojačavalo osvajačke i invazione ambicije i preokupacije date države, odnosno njenih vlastodržaca. Slično kao u Srednjem vijeku, kada su bili servilni vodećim feudalcima, tako je i u novije vrijeme. Neovisno da li su to ratnohuškački i ratoborni nacionalisti, ili (takođe iz praktičnih razloga) crkva pravi simbiozu moći i sa prepredenim birokratskim populistima.

Do kraja XIX vijeka, Crna Gora je bila poznata kao mala zemlja odvažnih Crnogoraca: „pokoljenja za pjesmu stvorena“. Koja su se generacijama jurišno žrtvovala za svoja „ognjišta“, za slobodu svoga minijaturnoga državnoga prostora. Protiv objektivno mnogo nadmoćnijih zavojevača, prije svega Osmanlija. Bilo je to vrijeme „Sve za obraz, a obraz ni za što!“. Za odbranu sopstvene „voljnosti“ – ne obazirući se na često tragično velike pogibelji ovog malobrojnog naroda (u vrijeme I. Crnojevića bilo je tek nešto više od 30.000 Crnogoraca, a u Njegoševo doba „oko 100.000 duša“). Vrlo je jednostavan i jasan bio zavjet crnogorski: „Crnogorska borba je bila ne da pokorimo stranu, tuđu silu: nego da poginemo – da ne trpimo tuđinsko nasilje“.
„Otadžbina Temistokla i Miltijada trese svojim okovima… Šta? Zar u Evropi nema do jednog malog i nepoznatog naroda, jedne šake Crnogoraca, jednog mravinjaka, koji je smio da slijedi put što nam pobjedonosni orao pokazuje na nebesima u svom gordom letu…“, riječi su čuvenog Voltera, francuskog književnika, istoričara i filozofa iz XVIII vijeka (jednog od najizrazitijih predstavnika epohe prosvijećenosti, i po mnogima najslobodoumnijeg duha ondašnje Evrope).

Koliko je Crna Gora zračila sa svojim etičkim i etničkim optimizmom, śedoče nam stavovi takođe velike evropske ličnosti, engleskog književnika i državnika Viljema Gledstona, vođe engleskih laburista i dugogodišnjeg predśednika Vlade (živio od 1809. do 1898.): „Svijet ne poznaje svoje najveće ljude… I najromantičnije i najpotresnije slike drugih istorija, blijede pred običnim životom Crne Gore!“ Odnosno, Gledstonovi stihovi to govore još sugestivnije: „O najmanji od naroda, / Ti velika Crna Goro; / Ti prestole od kamena, / S kog uzlijeće gorski oro“. Slično su o Crnoj Gori i Crnogorcima ostavljali zapise, pjesme, pa i knjige: Prosper Merime, Aleksandar Puškin, Ludvig Kuba, J. Holeček, Đ. Garibaldi, V. Visocki, Ž. P. Sartr, i mnogi drugi. „Ja žalim u životu ovom / što nemam života dva, / što drugom domovinom mojom / ne zovem Crnu Goru ja“, stihovi su svjetski slavnog ruskog pjesnika Vladimira Visockog. Što protiv takvog, viševjekovnog crnogorskog monumenta trajno mogu klerikalni, maligni nacistički goniči iz SANU, i njihovi stručni i medijski „zombi“ instruktori? Koji su konstruktivno podržavani i njegovani od strane klero-nacionalno mračne Crkve Srbije, i njene društveno mizogene državne administracije.

Šovinizam u kulturi i nauci je najopasniji kič! Ako to postane i državna, ideološka klero-nacionalistička koncepcija – i strategija „razvoja“: neminovno vodi u opasno istorijsko posrnuće, i civilizacijski ćorsokak. Dužim „treningom“, narod postaje sve više umišljen, sebičan, i samoizolovan. Talac i rob svojih iluzija i halucinacija! Takvo opsjenarstvo spontano se, gotovo prirodno situira kao politički kriminal – kojim nacionalno, vjerski, kulturološki… sve više i sve hroničnije obolijevaju naivno prepuštene narodne mase. Srbi su taoci iluzija i halucinacija više od dvije stotine godina! Potpuno izvjesno i konkretno, prikriveni politički kriminal Srbije počinje od zvanično ponuđenog (navodno) kulturnog, odnosno političkog manifesta „genijalnog srpskog reformatora“ Vuka Karadžića: „Srbi svi i svuda“ (1819). Do savremenih inkvizitorskih srbijanskih i srpskih zalijetanja, tipa: „Ne damo svetinje!“ (tj. crnogorske crkve i manastire, vjekovno nasljeđe Crne Gore i Crnogoraca!). Jednako apsurdno, tragično „isparavaju“ i druge slične srpske političko čaršijske „umotvorine“: „Ne damo Crnu Goru!“; zatim povodom lokalnih izbora: „Ne damo Nikšić“, „Ne damo Mojkovac!“…, itd.

Ove tragikomično infantilne, i potpuno nesuvisle prosrpske i srpske „dośetke“, ogoljene su političke i mentalne idiotarije.