ZA KLINCA IZ GETA Ćaćina je pesnica svjetionik za sve nas u borbi za pravdu i istinu!

                                                                                                                                                                                                                                              "I kao kada izvučeš čep, iscure očaj i bes, 
                                                                                                                                                                                                                                              Po stolu prosu se jed i poniženje i žeđ
                                                                                                                                                                                                                                              Da učini se baš sve, samo kad bi znao šta"

                                                                                                                                                                                                                                                                                     Marko Šelić Marčelo

Danas je 24. mart, vrijeme virusa koji donosi smrt, tugu i bol. Danas, kao i jučer i proteklih godinu dana mnogima su zazvonili telefoni s gorkom viješću o smrti njihovih najmilijih. 

No, nekoć, te 2018. godine bješe neko normalnije vrijeme u kojoj se o smrti kao svakodnevnici nije mnogo govorilo, naročito nije pisalo. 

Tog dana, jednog oca i jednu majku pozvali su da im saopće vijest koje se cijeli roditeljski vijek boji svaki roditelj. 

A vijest je glasila: “Pronađeno je tijelo vašeg sina”. Danima ranije, otac Davida Dragičevića Davor i majka Suzana širili su vijest o nestalom sinu i nadali se da će neko nazvati, pozvoniti i reći da je živ i da se uskoro vraća kući. 

Umjesto toga, tog 24. marta stigla je vijest gorča od svega gorkog na ovom svijetu. 

A nakon vijesti, došli su dani, mjeseci i godine života u sumornoj i neopisivoj borbi u kojoj bol prerasta u čeličnu volju, a patnja u nadu, nadu da će ubice i odgovorni za smrt njihovog djeteta biti pronađeni i pred licem pravde osuđeni. 

Prošle su tri godine, borba nije prestala, niti je nada utihnula. Iz Davidovog ubistva rodio se cvijet stisnute pesnice, rodile su se generacije ljudi okupljenih na najsvjetlijoj ideji, ideji pravde. 

Ta stisnuta pesnica danas je simbol svih nas u bosanskohercegovačkom društvu. Ta pesnica je krik, najdublji i najtužniji vrisak majke kojoj su ubili čedo, bijes oca koji iz dana u dan čita i otkriva šta su radili njegovom sinu. 

To je pesnica svjetionik, kojem prilaze samo duše čistog srca, jer samo takve mogu se boriti za pravdu bez da su plaćene. 

Davida više nema i to je nepovratni gubitak za njegovu porodicu, one koji su ga znali, ali i za društvo. Ostali smo kao društvo bez čovjeka koji je širio dobro oko sebe i koji bi da je ostao živ donio nešto novo našem društvu. 

A u društvu su ostale ubice iz najtamnijih dubina vilajetskog zla. Ubice kojima je nečija smrt posve normalna pojava. Među nama su ostali i oni koji su za šačicu kovanica kovali priču o utapanju. 

Među nama su i đavolji advokati, još đavolje sudije i tužioci. S njima su i đavolji političari. A u đavoljem društvu za najpravednije duše među nama i nema mjesta. 

Tri godine smrt nevinog mladog čovjeka lebdi iznad Bosne i Hercegovine poput zlosutnog tamnog oblaka. A mladih, ubijenih pod sumnjivim i nerazjašnjenim uvjetima je sve više. Crne sudbine se gomilaju, no ubistva, reći ću tako, iako nije presuđeno, Davida Dragičevića i Dženana Memića, je posebno taman oblak. 

Ubistva ova dva mladića vežu skoro pa identične priče. Priče da su informacije, detalje i dokaze o njihovom stradanju skrivali i uništavali upravo oni koji su plaćeni i u koje se uzdamo da će čuvati zakon, red i poredak. 

No, u zemlji bezakonja i nereda, policija, tužilaštvo i sigurnosno - pravosudni sektor pobrinuo se da već godinama roditelji, prijatelji i cijela javnost nisu dočekali istinu i pravdu za Davida i Dženana. 

I kako vrijeme odmiče pravda je sve poniznija pred nepravdom, čovjek sve manji pred džinom nepravde, a nada sve tiša. 

Zato je bitna ona stisnuta pesnica ćaće, prkos majke Suzane. Zato je bitno i ono “mi nećemo odustati” porodice i prijatelja Dženana Memića. I svih nas. 

Jer, što nas je više na putu koji vodi ka pravdi i istini, to su manje šanse da ubice i njihovi pomagači, koji žive među nama, ostvare cilj. 

Ne idem nigdje, načinio sam štetu
Ja sam samo još jedan klinac u getu,
Izgleda da neću daleko stići….

PRAVDA ZA DAVIDA! PRAVDA ZA SVU NAŠU DJECU!