Fudbalski savez BiH kaznama promoviše fašizam i stvara nove zločince s tribina

Piše Rasim Belko

Nacionalizam je 90-ih godina prošlog stoljeća na tenkovima uselio u Bosnu i Hercegovinu, ostavljajući pusta mjesta kroz koja je prolazio. Na svom putu potrošio je hiljade života, u crno zavio majke i očeve. Srušio sve ispred sebe, a za sobom rušio mostove. Zbog činjenice da se nije mogao vratiti tamo odakle je došao, nacionalizam je pustio korijene u blatu od krvi i zemlje. 

Ostao je u državi antifašista. Oživio i mutirao u zemlji koja je do jučer u svijet slala razglednice s Kozare i Sutjeske. U zemlji čiji je glavni grad svijet upoznao kroz film kojem se i danas dive. 

Zbog toga je u današnjoj Bosni i Hercegovini antifašizam pobjednik za onih par stotina koji obilaze simbole pobjeda u prošlosti. Antifašizam je pobjednik još i u filmovima. 

Bitku u realnom vremenu dobio je fašizam.

Na jednoj strani su crnokošuljaši sa simbolima onog izvornog fašizma, oličenog u Pavelićima, kukastim križevima, simbolima NDH i UZP-a… S druge strane su ljubitelji ratnih zločinaca, promotori i negatori genocida, papci strašljiviji od zeca kojima u masi poraste “hrabrost” pa zaurlaju “Nož, žica Srebrenica” i “ubij Turčina”. 

Za one neupućene prvi povici odnose se na najveći zločin na tlu Evrope - genocid u Srebrenici, a ovo “ubij Turčina” odnosi se na Bošnjake koje kroz posljednjih 100-injak godina srpska politika označava kao Turke. 

Doduše, postoji i mogućnost da “ubij Turčina” skandiraju i zbog bijesa, jer historija kaže, a genetka potvrđuje da i mnogi Srbi imaju turske krvi. 

I sve to odjekuje sportskim borilištima, gdje često vidimo i čujemo poruke o fair playu, sportu kao zabavi, gdje se ukazuje da su nacionalizam, rasizam i slične pojave pošast, a ne ponos. 

U Bosni i Hercegovini to je pak malo drugačije. 

Postoji grupa ljudi gorih od obje navedene kategorije. Njihova imena su Josip Roso predsjednik Disciplinske komisije Fudbalskog saveza BiH, Nermin Kljajić, prvi potpredsjednik, Radivoje Lazarević, drugi potpredsjednik, te članovi Mehmed Spaho, Mario Bašić i Goran Kosorić.

Uz pobrojane, postoji još jedna grupa koju predvodi predsjednik Nogometnog saveza BiH Elvedin Begić, a slijede ga članovi Izvršnog odbora FS BiH.

Novi zločinci s tribina

Prva grupa, koju predvodi Josip Roso najveći je krivac širenja fašizma na stadionima. To su ljudi koji procjenjuju da treba podjednako kazniti one koji bace 15-ak baklji i one koji skandiraju “Nož, žica, Srebrenica” ili one koji na stadionu 90 minuta mašu fašističkim obilježjima. 

Kako onda nazvati Disciplinsku komisiju Nogometnog saveza BiH nego promotorima fašizma na bh. stadionima. Slobodno ih možemo nazvati i zločincima. Jer, oni koji šute i gledaju kroz prste fašistima koji sole friške rane majki Srebrenice, žena Foče i drugih žrtava, nisu ništa drugo nego saučesnici u genocidu i ratnim zločinima. 

Kazne od par hiljada KM i zabrana posjete na jednoj tribini ne da nisu dovoljne, nego su sramotne i vrijeđaju inteligenciju. Jer, onih nekoliko hiljda koliko u prosjeku dolazi na utakmice Premijer lige BiH moglo bi stati na jednu tribinu, pa se postavlja pitanje koja je svrha da se zabrani posjeta za jednu od četiri tribine. 

Krovna kuća bh. fudbala očito je slijepa, jer da je malo upratila kako UEFA kažnjava klubove u regionu i ostatku Evrope, zbog istih i sličnih poruka i parola, pojedini naši klubovi odavno bi igrali u ligama na općinskom nivou. 

Ali, naš FSBiH se vodi nekim drugim motivima i aršinima. Tako se onima koji odaju počast žrtvama genocida i onima koji negiraju genocid ističu jednake kazne. 

Onima koji ističu simbole presuđenih paradržava odmjerava se ista kazna od nekoliko tisuća KM, a klubovima čiji navijači istaknu zastavu Armije RBiH, jedine međunarodno priznate vojske tokom agresije na BiH, oduzimaju se bodovi i rezultat se odlučuje za zelenim stolom. 

I nije to počelo jučer. To je tako godinama. Dok se u politici i pravosuđu izjednačavaju žrtva i zločinac, u bosanskohercegovačkom fudbalu se kaznom nagrađuje fašizam. 

Fudbalski savez Bosne i Hercegovine odavno se trebao zapitati koja je svrha takmičenja u kojem publika više pazi da sačuva glavu umjesto da se zabavlja i uživa. To su se trebali zapitati još nog dana kada je u Širokom Brijegu ubijen Vedran Puljić. 

Borbu protiv fašizma trebali su početi još onda kada je zaigrana prva utakmica zajedničke Premijer lige.

Ali nisu i ni danas se ne pitaju šta postižu kaznama koje izriču. Kao da zaboravljaju da je jedna fudbalska utakmica bila predigra za rat koji je osiromašio nekoliko zemalja. A na tribinama tog stadiona bili ljudi koji su kasnije počinili najgore zločine.

Zbog toga bi Elvedin Begić, Izvršni odbor i Disciplinska komisija Fudbalskog saveza BiH odavno trebali biti protjerani iz bosanskohercegovačkog fudbala. Oni su dozvolili, a u neku ruku bili i saučesnici fašizmu i mržnji na tribinama. 

A oni koji naslijede ovu grupu boraca protiv antifašizma bi na početku rada trebali donijeti odluku o kažnjavanju huliganizma, fašističkih simbola i povika na stadionima. Svaka odluka osim one da huliganizam, fašizam i nacionalizam znače izbacivanje u najniži rang takmičenja, značila bi samo nastavak politike Fudbalskog saveza koji predvodi Begić. 

U suprotnom, pitanje je dana kada ćemo na nekom stadionu vidjeti novi rat i saučešće izražavati majkama i očevima, čijoj je djeci jedini grijeh što vole svoj tim i tu uzvišenu igru fudbal.

Liječiti je puno teže nego spriječiti.